Acht november, na een drietal correctierondes en weer nieuwe drukproeven, brak de grote dag aan: ik moest mijn vertaling loslaten. Ze ging op eigen benen staan en vertrok zonder verder omkijken naar de drukker. Daar zou ze ook in een nieuw jasje, een nieuwe cover, worden gestoken, zo liet de schrijfster mij weten. Het maakte me erg nieuwsgierig maar ik moest geduld hebben. Het eindresultaat zou pas op 30 november in de winkel liggen. Gelukkig ging ik er nog een paar dagen tussenuit, zodat ik niet voortdurend de neiging voelde om het internet af te speuren naar nieuws over het boek. Dat er toch niet was.

Vorige week kon ik me niet langer bedwingen. Ik informeerde bij de uitgever naar het eindresultaat en of hij tevreden was. Hij feliciteerde me met mijn vertaling, schreef dat hij er blij mee was en beloofde me zijn best te doen om er een succes van te maken. Twee dagen later ontving ik de voor mij bestemde exemplaren – die natuurlijk werden bezorgd op een moment dat ik er niet was en ik dus nog meer geduld moest uitoefenen. Bij thuiskomst was de verrassing des te groter. Ik heb nog een hele tijd rondgelopen met een glimlach van oor tot oor. Eindelijk het tastbare resultaat van een jaar hard werken in handen. De uitgever had bovendien buiten mijn medeweten nog een kort zinnetje aan de tekst toegevoegd, namelijk: einde deel I.

Nu duimen voor goede recensies en de opdracht om deel II te mogen vertalen …