Laatst werd me gevraagd hoe ik te werk ga bij het vertalen van poëzie en wat ik belangrijk vind. Een uitstekende vraag om uitgebreid bij stil te staan. Voor mij is het allerbelangrijkst dat ik de dichter recht doe in zo veel mogelijk aspecten van zijn of haar werk.
Nadat ik een indruk heb gekregen van het thema van het gedicht, bestudeer ik de vorm: de lengte van de strofes; het aantal lettergrepen in de versregels; het al dan niet rijmen van de versregels; de combinatie van beklemtoonde en onbeklemtoonde lettergrepen in een versregel (metrum); de klankkleur van de klinkers (a, o, u tegenover e, i) en de spraakklank van de medeklinkers (bv. p-b, s-z).
Met dat gereedschap begint het eigenlijke vertalen. Ik probeer dan zo dicht mogelijk te blijven bij de vorm van het gedicht en het aantal regels per strofe; het aantal lettergrepen in een versregel en de klankkleur en spraakklank van de (mede)klinkers.
Moeilijker wordt het handhaven van een eventueel rijmschema. Gelukkig wordt er in de moderne Litouwse poëzie veel minder gerijmd dan vroeger. Als rijmen niet op een natuurlijk manier lukt, kies ik een binnenrijm als alternatief. Metrum is een ander ‘dingetje’. Het Litouws kent zeven naamvallen en de woorden kunnen in hun verschillende naamvallen een andere klemtoon hebben. Het Nederlands kent geen naamvallen meer en woorden hebben (een enkele uitzondering daargelaten) een vaste klemtoon per woord.
Maar het allerbelangrijkste vind ik toch dat een gedicht voorgedragen moet kunnen worden in Nederlands-Nederlands en niet mag klinken als een vertaald Litouws gedicht.